Natuurlijk weet ik van mezelf dat ik communicatie heel belangrijk vind. Niet alleen thuis maar zeker ook in de werkrelaties met mijn opdrachtgevers. Maar als dan blijkt dat niet iedereen hetzelfde denkt over informatie uitwisselen…..
Niet willen geloven
……dat wil je dan in eerste instantie gewoon ook niet geloven. Waar dit voor mij in mijn DNA zit en ik misschien over-communiceer, werkt dat dus blijkbaar niet voor iedereen zo. En oké ik besef dat niet iedereen hetzelfde is, maar gedachten of gevoel uitwisselen via woorden is voor mij zo normaal, dat ik er niet eens over nadenk dat ik dat op die manier doe.
Wat veroorzaakte mijn ongeloof?
Je wordt gebeld door een potentiële opdrachtgever, je maakt een afspraak, je ziet elkaar en je hebt een heel leuk en ontspannen gesprek. Vol enthousiasme maak ik mijn voorstel en wacht daarna af. Want hé ik ben communicatief maar ik spring er niet gelijk bovenop nadat ik een offerte gemaakt heb. Laat die persoon maar even denken en alles op een rijtje zetten. Zo geschiedde. Na een dag of 5 heb ik een communicatiemoment via Whatsapp. Even vragen of het voorstel ik goede orde ontvangen is. Geen reactie. Na weer 2 dagen spreek ik een Whatsapp bericht in om te vragen hoe het gesprek is geweest met de andere VA, die meer voor de technische zaken op gesprek kwam. Belangstellend en verder niet. Maar daar begon mijn ongeloof al te borrelen. Hoezo geen antwoord terug?
Het geloof in het goede
En toch ging ik er vanuit dat er iets zou zijn waardoor er geen bericht kwam. Want waarom zou je anders niet even iets laten weten? Dan zal het óf heel druk zijn óf er is iets ergs gebeurd. Dus ook na mijn ingesproken voicemail bericht, na een poging om te bellen, bleef ik geloven in het goede. Want ik zou hierna wel een antwoord krijgen. Maar wat schetst mijn verbazing….helemaal niets. Huh?? Ja huh! Want ik ontdekte ineens dat dit op gevoelsgebied een ontzettende eye opener voor mij was. Confronterend! Waardoor ik besefte dat ik nog niet ervaren had om met dit soort zakelijke situaties om te gaan. Want wat voor mij als omgangsnorm geldt en belangrijk is, is dat dus voor een ander helemaal niet. En weet je dat ik daar zo verbaasd door was, dat het me in eerste instantie ook niet losliet.
Lesson learned
Ik moest leren dat je ook in je leven als ondernemer met dit soort kwesties te maken krijgt. En van leren is nog nooit iemand dommer geworden, daar ben ik dus ook niet vies van. Maar een kwestie van fatsoen is toch een kwestie van fatsoen? Ook al laat je mij weten dat er geen samenwerking tot stand kan komen, is dat prima. Maar laat het me dan in ieder geval weten. Dus mijn conclusie is, is dat ik nu weet dat mijn mantra ‘communicatie is de basis van iedere relatie’ niet de mantra van iedereen is. En dat er op het gebied van communicatie voor sommigen nog een hoop te leren is.